ေရြးေကာက္ပြဲ ေကာ္မရွင္မွ ေခၚယူ အသိေပးျခင္း ခံခဲ့ရသည္ ဆရာဦးဝင္းတင္ရဲ႕ ေဆာင္းပါးလက္ရာ

ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္ကုိ သေရာ္ ေလွာင္ေျပာင္တဲ့ ေရးသားခ်က္ တခုနဲ႔ ဦး၀င္းတင္ ေဆာင္းပါး--

U Win Tin ဒီလိွဳင္းဂ်ာနယ္ ။အမွတ္(Vol.1.Nr.27) D Wave Vol.1.Nr.27

အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ စည္း႐ုံးေရးစြမ္းရည္

အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီးဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း

ျမန္မာ့ လြပ္လပ္ေရးသမိုင္းကို မွတ္တန္းတင္ေရးသားသည္ရွိေသာ္ ၁၉၄၇-ခုနွစ္ဆန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေခါင္းေဆာင္ေသာ ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ တစ္ဖြဲ႔သည္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးကိစၥအေရးဆိုရန္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ ၿဗိတိန္နိဳင္ငံ၊ လန္ဒန္ၿမိဳ႕သို႔ သြားေရာက္ခဲ့သည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ အဖြဲ႔နွင့္ ၿဗိတိသွ်နန္းရင္း၀န္ (၀န္ႀကီးခ်ဳပ္) မစၥတာအက္တလီဦးေဆာင္သည့္ ၿဗိတိသွ်ကိုယ္စာလွယ္အဖြဲ႔တို႔ ၁၉၄၇-ခုနွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ ၁၃ ရက္ေန႔မွစ၍ လန္ဒန္ၿမိဳ႕႐ိွ ကမၻာေက်ာ္ လိပ္စာတစ္ခုျဖစ္ေသာ အမွတ္ ၁၀၊ ေဒါင္းနင္းလမ္း (No. 10, Downing Street)တြင္ စတင္ေဆြးေႏြးခဲ့သည္ကို လည္းေကာင္း ခ်န္လွပ္ထားလိုက္ပါက ၿပီးျပည့္စုံမည္ မဟုတ္ေခ်။

ထိုနွစ္ဆန္းက သမုိင္းတြင္က်န္ရစ္မည့္ ရက္စြဲတစ္ခုကား ၁၉၄၇ ခုနွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ ၂၇ရက္ေန႔ပင္ ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းမူကား ထိုေန႔တြင္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရက ျမန္မာနိဳင္ငံအား တစ္နွစ္အတြင္း လုံး၀လြပ္လပ္ေရး ေပးပါေတာ့မည္ဟု အာမခံခ်က္ေပးသည့္ ‘ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္’ ကိုေအာင္ျမင္ေခ်ာေမာစြာ လက္မွတ္ေရးထိုး လိုက္ၾကေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။

‘လုံး၀လြတ္လပ္ေရး’ ဆိုသည္မွာလည္း ျမန္မာျပည္မႏွင့္တကြ ေတာင္တန္းေဒသရွိ လူမ်ိဳးစုမ်ားေနထိုင္ရာေဒသ (ျပည္နယ္) မ်ား အပါအ၀င္ UNION ‘ယူနီယံ’ ေခၚ ‘ျပည္ေထာင္စု’ ပံုစံအျဖစ္ လြတ္လပ္ေရးေပးျခင္းကို ဆိုလိုေပသည္။

(မွတ္ခ်က္။ ။ ၂၇-၁-၄၇ ေန႔တြင္ ‘ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္’ လက္မွတ္ေရးထိုးၿပီးေနာက္ ၁၉-၇-၄၇ ေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နွင့္ တကြ အေပါင္းအပါ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား လုပ္ၾကံခံရ၍ က်ဆုံးသြားလင့္ကစား ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ဦးေဆာင္မွဳျဖင့္ ေဆြးေႏြးေတာင္းဆိုရာမွ ရ႐ွိခဲ့ေသာ ‘ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္’သည္ ပ်က္ျပယ္မသြားခဲ့ပါေခ်။ ၁၉၄၇-ခုနွစ္၊ ဇူလုိင္လ ၁၉ ရက္ေန႔ ညပိုင္းမွာပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေနရာ ဆက္ခံရန္၊ တာ၀န္ဆက္လက္ယူရန္ ၿဗိတိသွ်ဘုရင္ခံက ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဒုတိယဥကၠ႒ သခင္နဳ (ဦးနဳ)ကို ဖိတ္ေခၚခန္႔ထားၿပီးေနာက္ မၾကာမီ ဦးနဳ ကိုယ္တိုင္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရ၏ ဖိတ္ေခၚခ်က္အရ လန္ဒန္ၿမိဳ႕သို႔ သြားေရာက္၍ လြတ္လပ္ေရးအၿပီးသတ္ အစီအစဥ္အျဖစ္ ‘နဳ-အက္တလီစာခ်ဳပ္’ကို လက္မွတ္ေရးထိုးနိဳင္ခဲ့ပါသည္။)

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ‘တစ္နွစ္အတြင္း လုံး၀လြတ္လပ္ေရးေပးပါမည္’ ဟု ၿဗိတိသွ် အစိုးရက အာမခံခ်က္ေပးခဲ့သည့္ ‘ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္’ အရ ျမန္မာနိဳင္ငံသည္ ၁၉၄၈-ခု၊ ဇန္န၀ါရီ ၄ ရက္ေန႔၊ နံနက္ ၄နာရီ မိနစ္၂၀ မွစ၍ ‘ျပည္ေထာင္စုသမၼတနိဳင္ငံ’ အျဖစ္ လြတ္လပ္ေသာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္နိဳင္ငံ ျဖစ္လာခဲ့ေသာေၾကာင့္ ယင္းသို႔ တကယ္လြတ္လပ္ေရးရခ်ိန္၌ သူ အသက္ထင္႐ွား မ႐ွိေတာ့လင့္ကစား သူ၏ဦးေဆာင္ႀကိဳးပမ္းမွဳေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရးရခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ‘လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာ’ ဟု ဂုဏ္ျပဳတင္စား ေခၚေ၀ၚေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ယေန႔လူငယ္မ်ား အထူး သိ႐ွိမွတ္သားၾကေစခ်င္သည္ကား လြတ္လပ္ေရး အတြက္ ၂၇-၁-၄၇ ေန႔က လန္ဒန္ၿမိဳ႕တြင္ လက္မွတ္ေရးထိုး ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ေသာ ‘ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္’ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေနျဖင့္ အခက္အခဲမ႐ွိ လြယ္ကူေခ်ာေမာစြာ ခ်ဳပ္ဆိုနိဳင္ခဲ့ျခင္း မဟုတ္ဟူေသာ အခ်က္ပင္တည္း။

* * *

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ လန္ဒန္ၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ၿပီး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ မစၥတာအက္တလီ ေခါင္းေဆာင္ေသာ ၿဗိတိသွ်အစုိးရအဖြဲ႔နွင့္ စတင္ေဆြးေႏြးၾကသည့္ ၁၉၄၇-ခု၊ ဇန္န၀ါရီလ ၁၃ ရက္ေန႔ကပင္ သူ၏လိုလားခ်က္ကို ဘြင္းဘြင္းနွင့္ ျပတ္သားစြာပင္ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ သူ႔အေနျဖင့္ ျမန္မာနိဳင္ငံ ျပည္မအတြက္သာမက ေတာင္တန္ေဒသ႐ွိ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုအတြက္ပါ ကိုယ္စားျပဳ၍ လာေရာက္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ လိုခ်င္သည့္ လြတ္လပ္ေရးပုံစံကလည္း ျပည္မနွင့္ ေတာင္တန္းေဒသေန လူမ်ိဳးစုမ်ား၏ ေဒသနယ္ပယ္ (ျပည္နယ္) မ်ား စုေပါင္းဖြဲ႔စည္းအပ္သည့္ UNION ‘ျပည္ေထာင္စု’ အသြင္မ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္းကို ရဲ၀ံ့ျပတ္သားစြာ ေျပာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ယင္းသို႔ ေဆြးေႏြးပြဲတြင္ စတင္အေရးဆိုေနဆဲမွာပင္ အေနွာက္အယွက္၊ အထစ္အေငါ့တစ္ခု ေပၚလာပါေတာ့သည္။

ယင္းကား ၿဗိတိသွ် အစိုးရထံသို႔ ျမန္မာနိဳင္ငံမွ ေၾကးနန္းတစ္ေစာင္ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ေၾကးနန္းစာတြင္ ယခု လန္ဒန္ေရာက္ေနသူ ေအာင္ဆန္းသည္ ေတာင္တန္ေဒသ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုမ်ားကို ကိုယ္စားမျပဳ၊ အထူးသျဖင့္ ႐ွမ္းျပည္နယ္ကို ကိုယ္စားျပဳသူမဟုတ္၊ ျမန္မာျပည္မ၏ ကိုယ္စားလွယ္သာျဖစ္ေၾကာင္း ပါ႐ွိလာၿပီး ေၾကးနန္းစာ၏ ေအာက္တြင္ ႐ွမ္းေစာ္ဘြားနွစ္ဦး၏ အမည္ ပါလာသည္။

ဤတြင္ ၿဗိတိသွ် အစိုးရက အဆိုပါ ေၾကနန္းစာကိုျပၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ‘မင္းေျပာသလုိ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳ အေရးဆိုပိုင္ခြင့္မ႐ွိ’ဟု ေျပာပါသည္။

ေၾကးနန္းစာေၾကာင့္ သခင္ျမစေသာ ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔၀င္မ်ားသည္ အထူးစိုးရိမ္ တုန္လွဳပ္သြားေသာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကမွဳ ယခုေၾကနန္း႐ုိက္သူ ေစာ္ဘြားနွစ္ဦးသည္ လူနည္းစုသာျဖစ္ေၾကာင္းသိသျဖင့္ ဣေႁႏၵမပ်က္ေခ်။

႐ွမ္းေစာ္ဘြားနွစ္ဦးက ၿဗိတိသွ်အစိုရထံ ေၾကးနန္း႐ုိက္လိုက္ေၾကာင္းကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕႐ွိ ဖဆပလ႒ာနခ်ဳပ္မွ တာ၀န္႐ွိလူႀကီးမ်ားက ၾကားသိရေလရာ ခ်က္ခ်င္းပင္ တန္ျပန္လွဳပ္႐ွားမွဳတစ္ခုကို ျပဳလုပ္ၾကပါသည္။

႐ွမ္းျပည္နယ္ လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႔ခ်ဳပ္မွ ဦးတင္ေအး (ေနာက္ပိုင္း နိဳင္ငံေတာ္ ေကာင္စီ၀င္)၊ ဦးထြန္းျမင့္ (ေတာင္ႀကီး) တို႔ႏွင့္တိုင္ပင္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား အေလးအနက္ ေထာက္ခံသည့္ လူထုစည္းေ၀းပြဲတစ္ရပ္ ျပဳလုပ္ရန္ ဗိုလ္မွဳးေအာင္ (ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္)၊ ဗိုလ္ထြန္းလင္း (ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္) နွင့္ ဦးေဖခင္ (ေနာက္ပိုင္းသံအမတ္ႀကီး၊ အၿငိမ္းစား) တို႔အား ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕သို႔ ေစလႊတ္လိုက္ပါသည္။

ဦးတင္ေအးနွင့္ ဦးထြန္းျမင့္ (ေတာင္ႀကီး) တို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ေခါင္းေဆာင္မွဳကို အႂကႊင္းမဲ့ လက္ခံ ယုံၾကည္သူမ်ားျဖစ္သည့္ျပင္ အလြန္တက္ႂကြေသာ လူငယ္မ်ားျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ သူတို႔ေခါင္းေဆာင္သည့္ ႐ွမ္းျပည္နယ္ လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ သည္ ႐ွမ္းျပည္နယ္တြင္ အထူးၾသဇာေညာင္းၿပီး လူငယ္ထုအား စည္း႐ံုးသိမ္းသြင္းနိဳင္ခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးတင္ေအး အမွဳးျပဳေသာ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ျပည္နယ္အတြင္း႐ွိ ၿမိဳ႕နယ္အဖြဲ႔ခြဲမ်ားအား ေစာ္ဘြားနွစ္ဦး ဘိလပ္သို႔ ေၾကးနန္း႐ိုက္ျခင္းကို ကန္႔ကြက္႐ွဳတ္ခ်သည့္ အစည္းအေ၀းမ်ား ျပဳလုပ္၍ ဆႏၵ ျပၾက႐န္ ၫႊန္ၾကားလုိက္သည္။ ထို႔ျပင္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕နယ္တြင္ လူတန္းစား အလႊာအသီးသီးပါ၀င္ သည့္ လူထုစည္းေ၀းပြဲႀကီးတစ္ရပ္ က်င္းပရန္ စီစဥ္လိုက္သည္။ ယင္းလူထုစည္းေ၀းပြဲသို႔ တက္ေရာက္သူလူဦးေရမွာ ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္႐ွိရာ ျမန္မာျပည္မတြင္ဆိုလွ်င္ ပရိတ္သတ္ မမ်ားလွဟုဆိုနိဳင္ေသာ္လည္း ႐ွမ္းျပည္နယ္အဖုိ႔မွာမူ မၾကံဳစဖူး ထူးကဲစြာ အင္အားျပလိုက္ေသာ ဆႏၵျပမွဳ သို႔မဟုတ္ နိဳင္ငံေရးလွဳပ္ရွားမွဳႀကီးတစ္ရပ္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ယင္းအစည္းအေ၀းႀကီးက ရွမ္းျပည္နယ္အေနျဖင့္ ျမန္မာျပည္မႏွင့္အတူ တစ္ၿပိဳင္တည္း လုံး၀လြတ္လပ္ေရး ေတာင္းဆိုေၾကာင္းႏွင့္ ျပည္မႏွင့္အတူ ေတာင္တန္းေဒသ ျပည္နယ္မ်ား စုေပါင္းဖြဲ႔စည္းအပ္ေသာ ‘ျပည္ေထာင္စု’ အသြင္ျဖင့္ လုံး၀လြတ္လပ္ေရးရလုိေၾကာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို အႂကြင္းမဲ့ေထာင္ခံပါေၾကာင္း တခဲနက္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါသည္။ အစည္းအေ၀းကို ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားျဖင့္ ႐ုတ္သိမ္း၍ စနစ္တက် တန္းစီလွည့္လည္ကာ ၿဗိတိသွ်အစိုရ ေတာင္တန္ေဒသ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး႐ုံးေ႐ွ႕သို႔သြားၿပီး ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ား ဟစ္ေအာ္ေႂကြးေၾကာ္ ဆႏၵျပခဲ့ၾကေသးသည္။ ဤကား ႐ွမ္းျပည္နယ္ သမိုင္းတြင္ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ျပည္သူလူထု၏ နိဳင္ငံေရး ဆႏၵျပမွဳႀကီးပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

ထုိေန႔မွာပင္ ဦးတင္ေအး၊ ဦးေဖခင္တို႔ အဖြဲ႔က ရန္ကုန္ ဖဆပလ ႒ာနခ်ဳပ္ႏွင့္ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ေရာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ထံသို႔ လူထုစည္းေ၀းပြဲႀကီး၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို အျမန္ေၾကးနန္း႐ိုက္ အေၾကာင္းၾကားလိုက္ၾကသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကလည္း ၿဗိတိသွ်၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ မစၥတာအက္တလီအား ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ လူထုအစည္းအေ၀းႀကီးမွ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ထုတ္ျပလိုက္ေသာအခါ ‘ေအာင္ဆန္းသည္ ရွမ္းျပည္နယ္ကို ကုိယ္စားမျပဳ’ ဟူေသာ ေစာ္ဘြားနွစ္ဦး၏ ေၾကးနန္းသည္ အလုိအေလ်ာက္ ပ်က္ျပယ္သြားေလေတာ့သည္။

သို႔ႏွင့္ပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ ျမန္မာကုိယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ႏွင့္ ၿဗိတိသွ် အစိုရတို႔ ညွိႏွိဳင္း ေဆြးေႏြးပြဲ ဆက္လက္က်င္းပနိဳင္ခဲ့ရာ ေနာက္ဆုံး၌ ၿဗိတိသွ်တို႔သည္ မတတ္သာေတာ့ဘဲ ျမန္မာနိဳင္ငံအား ‘ျပည္ေထာင္စု’ ပံုစံျဖင့္ လုံး၀လြတ္လပ္ေရးေပးရန္ သေဘာတူေၾကာင္း အတည္ျပဳသည့္ ‘ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္’ ကို ၂၇-၁-၄၇ ေန႔တြင္ လက္မွတ္ေရးထိုး ခ်ဳပ္ဆိုလိုက္ရေတာ့သည္။

သို႔ရာတြင္ မစၥတာ အက္တလီဦးေဆာင္ေသာ ၿဗိတိသွ်အစိုးရသည္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ‘ခ်ာခ်ီ’ ဦးေဆာင္သည့္ ‘ကြန္ဆာေဗးတစ္’ ပါတီ၏ ဖိအားေပးမွဳေၾကာင့္ ‘ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္’ တြင္ မသိမသာ လွည့္ကြက္သဖြယ္ ‘၀ွက္ဖဲ’ တစ္ခု ထည့္သြင္းေရးသားထားေလသည္။ ယင္း ‘၀ွက္ဖဲ’ ကေတာ့ ဤသို႔ျဖစ္သည္။

‘ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္’ ၏ အပိုဒ္ ၃(ဂ) တြင္ –

‘ေတာင္တန္းေဒသ ျပည္နယ္မ်ားအတြက္မူ သက္ဆုိင္ရာ လူမ်ိဳးစု ေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုယ္တုိင္က ျမန္မာျပည္မနွင့္အတူ လြတ္လပ္ေရး ရယူကာ ‘ယူနီယံ’ ေခၚ ျပည္ေထာင္စုပံုစံျဖင့္ ေနလုိေၾကာင္း အခုိင္အမာ စာခ်ဳပ္တစ္ခု လက္မွတ္ေရးထုိးေပးၾကရမည္’ ဟု ထည့္သြင္းထားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

ဤကား ေတာင္တန္းေဒသမွ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုမ်ား ေနထုိင္ရာ ျပည္နယ္မ်ားနွင့္ ပတ္သက္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ‘စိန္ေခၚ’ လိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကလည္း ယင္းစိန္ေခၚခ်က္ကို ရဲ၀ံစြာပင္ လက္ခံကာ ၁၉၄၇-ခုနွစ္၊ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၂ ရက္ေန႔ အေရာက္ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္လာခဲ့ပါသည္။

* * *

ထိုအခ်ိန္၌ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ စုံညီအစည္းအေ၀းကို ႐ွမ္းျပည္နယ္ ပင္လုံၿမိဳ႕၌ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပရန္ စီစဥ္ထားၿပီးျဖစ္ရာ ၿဗိတိသွ်တို႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား အဆိုပါ ‘ပင္လုံအစည္းအေ၀း၌ လူမ်ိဳးစု ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ သေဘာတူ လက္ခံေၾကာင္းစာခ်ဳပ္ လက္မွတ္ေရးထိုးေအာင္ တတ္နိဳင္လွ်င္ လုပ္ျပပါေလာ့’ ဟုစိန္ေခၚလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ၿဗိတိန္နိဳင္ငံေရာက္ေနခ်ိန္တြင္ ျမန္မာျပည္ရွိ ၿဗိတိသွ်အစိုရ ေတာင္တန္းေဒသ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး႒ာနမွ ‘စတီဗင္ဆင္’ဆိုသူ ဦးေဆာင္ေသာ နယ္ခ်ဲ႕လက္ပါးေစမ်ားသည္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုေခါင္းေဆာင္မ်ားအား နည္းမ်ိဳးစုံျဖင့္ ေသြးခြဲေနခဲ့ၾကသည္။

‘ေအာင္ဆန္းတို႔ မယုံၾကနဲ႔၊ သူနဲ႔ေပါင္းရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ ဒုကၡေရာက္မွာပဲ၊ ၿဗိတိသွ်အုပ္စိုးမွဳ ေအာက္မွာပဲေနမွ ခင္ဗ်ားတို႔သက္သာမယ္’ စသည္ျဖင့္ ေျခထုိးေသြးခြဲသလို တစ္ဖက္ကလည္း နိဳင္ငံျခားမွ အေကာင္းဆုံး အရက္ယမကာမ်ား၊ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္မ်ားျဖင့္ ျဖားေယာင္းစည္း႐ုံးမွဳေၾကာင့္ လူမ်ိဳးစုေခါင္းေဆာင္အခ်ဳိ႕သည္ ေဖေဖၚ၀ါရီ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ လက္မွတ္ထိုးသင့္၊ မထိုးသင့္ စဥ္းစားရာ၌ ေတြေ၀လ်က္ ႐ွိၾကသည္။

ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ လန္ဒန္ၿမိဳ႕၌ တစ္လလုံးလုံး အလြန္ပင္ပန္းစြာ အလုပ္ လုပ္ခဲ့ရၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ အနားယူ အပန္းေျဖရန္ပင္ စိတ္မကူးေတာ့ဘဲ ပင္လုံသို႔ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၈ ရက္ေန႔အေရာက္ ခရီးထြက္ခဲ့ပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ပင္လုံသို႔ေရာက္သြားခ်ိန္၌ အေျခအေနမွာ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔ က်င္းပမည့္ ပင္လုံညီလာခံႀကီးတြင္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစု ေခါင္းေဆာင္မ်ား စည္းလုံးညီညြတ္စြာျဖင့္ လက္မွတ္ေရးထုိးၾကပါ့မလား ဟုစိုးရိမ္ဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ယင္းအေျခအေနကို ေကာင္းစြာသိၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ေခါင္းေဆာင္မွဳကို အႂကြင္းမဲ့ယုံၾကည္ေထာက္ခံသူ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္ ဆမားဒူ၀ါဆင္၀ါးေနာင္၊ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီး (အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္) ႏွင့္တကြ ႐ွမ္းျပည္လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႔မွ ဦးတင္ေအး၊ ဦးထြန္းျမင့္ (ေတာင္ႀကီး)၊ အိုင္စီအက္စ္ ဦးတင္ထြဋ္၊ ဦးေဖခင္ စေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားက ပင္လုံေရာက္ ကိုယ္စာလွယ္မ်ားအား အလ်င္အျမန္ စည္း႐ုံးလွဳပ္ရွားမွဳျဖင့္ နွစ္နာရီ အတြင္း ကိုယ္စားလွယ္ေပါင္းစုံပါ၀င္ေသာ အစည္းအေ၀းတစ္ခု ျဖစ္ေျမာက္သြားပါေတာ့သည္။

ယင္းအစည္းအေ၀းသို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္တက္ေရာက္ၿပီး ‘ယူနီယံ’ ေခၚ ျပည္ေထာင္စု အသြင္ျဖင့္ ျပည္နယ္မ်ားနွင့္ ျပည္မတို႔ ပူးေပါင္းဖြဲ႔လ်က္ လြတ္လပ္ေရး ရယူျခင္းသည္သာလွ်င္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေၾကာင္း အခ်က္အလက္ စုံလင္စြာျဖင့္ ႐ွင္းလင္းေျပာျပရာ အားလုံးက နားလည္သေဘာေပါက္သြားၿပီး လက္ခံသေဘာတူညီသြားၾကေလသည္။

ထိုေန႔ကား ၁၉၄၇-ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၁ ရက္ေန႔ပင္ျဖစ္သည္။

တစ္နည္းအားျဖင့္ ျပည္ေထာင္စုေန႔ (ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၂) ျဖစ္ေပၚလာေစသည့္ ပင္လုံညီညြတ္ေရး စာခ်ဳပ္ႀကီး ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ျမင္ရန္ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၁ ရက္ေန႔ ညေနက်မွပင္ ေသခ်ာသြားခဲ့ပါသည္။

ထုိအခ်ိန္၌ ‘စတီဗင္ဆင္’ ဦးေဆာင္ေသာ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕လက္ပါးေစအုပ္စုကေတာ့ ေနာက္ဆုံးအေျခအေနကို မသိၾကေသး။ သူတို႔ေသြးခြဲ ေျခထိုးထားသည့္အတိုင္း ပင္လုံစာခ်ဳပ္ မည္သို႔မွ ျဖစ္ေျမာက္နိဳင္မည္ မဟုတ္ဟု တထစ္ခ် ထင္ေနၾကဆဲပင္ ျဖစ္သည္။

တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစု ေခါင္းေဆာင္မ်ားနွင့္တကြ ကခ်င္ဒူ၀ါမ်ား၊ ရွမ္ျပည္နယ္မွ နယ္႐ွင္ေစာ္ဘြားမ်ားသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ နွလုံးသားအတြင္း အခိုင္အမာ ကိန္းေအာင္းေနသည့္ ‘ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓါတ္’ အေၾကာင္း ေကာင္းစြာသိျမင္ သေဘာေပါက္သြားၾကၿပီ ျဖစ္ေလသည္။

ထို႔ေၾကာင္ပင္ ေနာက္တစ္ေန႔ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၂ ရက္ နံနက္ ၁၀ နာရီအခ်ိန္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အမွဳးျပဳေသာ ကိုယ္စာလွယ္ ၂၂ဦး တုိ႔သည္ သမိုင္း၀င္ ‘ပင္လုံညီညြတ္ေရး စာခ်ဳပ္ႀကီး’ ကို တစ္ေယာက္ၿပီးတေယာက္ ဆက္တိုက္ လက္မွတ္ေရးထုိးလိုက္ၾကသည္။

ဤကား ၁၉၄၂-ခုနွစ္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ (ဘီအုိင္ေအ) ေခတ္မွစ၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေနျဖင့္ အထူးႀကိဳးစာ တည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ တုိင္းရင္းသားစည္းလုံးညီညြတ္ေရး၊ စစ္ၿပီးေခတ္ ဖဆပလ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ သို႔မဟုတ္ အမ်ိဳးသားတပ္ဦးႀကီး၏ ဥကၠ႒အျဖစ္ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစု မ်ားအား တရင္းတနီွး စည္း႐ုံးခဲ့ျခင္း၊ (၂၆-၉-၄၆) ေန႔တြင္ အစိုးရ အာဏာရရွိၿပီး ေနာက္တြင္လည္း ေတာင္တန္းေဒသမ်ားသို႔ ကိုယ္တိုင္သြားေရာက္လ်က္ ေသြးခ်င္းလူမ်ိဳးစုမ်ားအား အပင္ပန္းခံ စည္း႐ုံးခဲ့ျခင္းတို႔၏ ရလဒ္ပင္တည္း။

တစ္နည္းအားျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ သူ၏ စည္း႐ုံးေရးစြမ္းရည္ျဖင့္ ‘ျပည္ေထာင္စုသမၼတ ျမန္မာနိဳင္ငံေတာ္’ ဟူေသာ လြတ္လပ္သည့္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္ နိဳင္ငံတစ္နိဳင္ငံကို ကမၻာ့ေျမပုံေပၚတြင္ ထင္႐ွား ေပၚလြင္စြာ ေရးဆြဲဖန္တီးနိဳင္ခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသတည္း။

တကၠသိုလ္ေန၀င္း

မင္းမဲ့ ဝါဒ (Anarchism) ဆိုတာ

သက္နိုင္

၁၉ ရာစု အေစာပိုင္းေလာက္မွာ မင္းမဲ့ဝါဒကို ပညာတတ္အခ်ဳိ႕က စိတ္ဝင္စားစြာ သိပၸံနည္းက် တည္ေဆာက္ဖို႔ အားထုတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သေဘာတရားနဲ႔ လက္ေတြ႔ညီၫြတ္ေအာင္ မေပါင္းစပ္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ စိတ္ကူးယဥ္ဝါဒသက္သက္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ကမၻာ့ အလုပ္သမားထုနဲ႔ ျပည္သူေတြအေပၚ အနည္းနဲ႔အမ်ား ၾသဇာသက္ေရာက္မႈေတာ့ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ၁၈၆၄ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ (၂၈)ရက္ေန႔မွာ ပထမအင္တာေနရွင္နယ္ (First International) လို႔ ေခၚတဲ့ ကမၻာ့အလုပ္သမား သမဂၢမ်ားအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ႀကီး(International Workingmen’s Association) IWA ကို အဂၤလန္မွာ ဖဲြ႔စည္းေတာ့ ၿဗိတိသွ်သမဂၢလို စီးပြားေရးသီးသန္႔ဝါဒနဲ႔ လြတ္လပ္ေသာ ႏိုင္ငံေရးအယူအဆရွိသူေတြ၊ ဆြစ္ဇာလန္လို လူမႈေရးဝါဒသမားေတြ၊ ဘယ္လ္ဂ်ီယံႏိုင္ငံလို တဦးခ်င္း အရင္းအႏွီးပိုင္ဆိုင္ေရးဝါဒီေတြ၊ ျပင္သစ္လို အျပန္အလွန္႐ိုင္းပင္းကူညီေရးဝါဒခံယူသူေတြနဲ႔အတူ ရုရွားမွ ဘာကူနင္ (Bakunin) (၁၈၁၄-၇၆) ဦးေဆာင္တဲ့ မင္းမဲ့ဝါဒီေတြ ပါဝင္ခဲ့ပါ တယ္။ ဒီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ႀကီးမွာ ကားလ္မတ္ ျပင္ဆင္ေရးဆဲြတဲ့ အေထြေထြလုပ္ငန္းစဥ္မူႀကီးကို လက္ခံ အတည္ျပဳ ျပ႒ာန္းခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

0506 http://networkedblogs.com/t6kNN မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။

ဆင္ျခင္စရာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးပါ

ဆင္ျခင္စရာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးပါ

Ven Ravika

၁။ ဘာသာေရးကိုင္း႐ိႈင္းတာနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးကၽြမ္းက်င္မႈဟာ တျခားစီပါ။ ဦးႏုက ဘာသာေရးနဲ႔ လူေတြကို စုတယ္။ ေနဝင္းက အရက္၊ မိန္းမ၊ အာဏာနဲ႔ လူစုတယ္။ မဟုတ္တဲ့ေခတ္မွာ လူမိုက္က အရာေရာက္တာမို႔ ဦးႏုက ျပဳတ္ရတယ္။ ႏိုင္ငံေရးမွာ အေလွ်ာ့ေပး႐ုံနဲ႔ ေအာင္ျမင္ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမွ စစ္တပ္ထားစရာ လိုမွာမဟုတ္။

၂။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ျပည္တြင္းမွာ ျပည္သူတို႔ရဲ႕ေထာက္ခံမႈကို ရထားတယ္။ ျပည္ပမွာဆို ေထာက္ခံမႈ ပိုရတယ္။ အတိုက္အခံေတြက သူတေယာက္ထဲကို အားကိုးေနသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဒု-သမၼတမ်ား ျဖစ္မလား၊ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒မ်ား ျဖစ္မလား ဒီမိုသမားေတြ ခန္႔မွန္းရတာလည္း အေမာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒု-သမၼတေနရာကို တပ္မေတာ္သားကိုယ္စားလွယ္မ်ားက အဆိုျပဳရမွာဆိုေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ သိပ္ထားလို႔ မရေတာ့။ ျပည္သူတို႔ရဲ႕မဲနဲ႔ တက္လာတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြလည္းမဟုတ္ေတာ့ သူတို႔တင္သြင္းတဲ့ ဒု-သမၼတလည္း ျပည္သူ႔သမၼတ မဟုတ္။ စစ္တပ္အတြက္ ဒု-သမၼတသာ ျဖစ္တယ္။ အခု ဦးျမင့္ေဆြကို ေရြးတယ္လို႔ သတင္းထြက္ေနၿပီ။

၃။ သိန္းစိန္အစိုးရဟာ အျပင္ပန္းအားျဖင့္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းတယ္ ထင္ရေပမယ့္ နအဖထက္ မာတဲ့ အစိုးရပါ။ အတိုက္အခံမ်ားကို လမ္းဖြင့္ေပးတာထက္ သူတို႔ လမ္းပြင့္ဖို႔က အဓိကပါ။ အခုေနအခါမွာ ျမစ္ဆုံဆည္ကို ျပန္ေဆာက္ေနၿပီ။ အေမရိကန္တို႔နဲ႔ စီးပြားေရးစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ခဲ့ၿပီ။ တ႐ုတ္နဲ႔ အေမရိကန္ မတူပုံကို စာေရးသူတို႔ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စီးပြားေရးသမားဟာ စီးပြားေရးသမားပါပဲ။

ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕ရဲ႕ ရင္တြင္းျဖစ္ကဗ်ာ..မ်ား

အေျဖ

အေမနဲ ့အေဖတို ့ေခတ္တုန္းက

အေမတို ့အေဖတို ့က…..

အလုပ္ရံုးမွာ အလုပ္လုပ္ေနတယ္

အခ်ိန္က်ရင္

လယ္ထဲဆင္းတယ္

မငတ္ဘူး မျပတ္ဘူး……

အေမတို ့အေဖတို ့က

 ၾကင္နာတတ္တဲ လူကုံထံေတြ

ဒါနဲ ့မ်ားသူတို ့က

ေပါင္မုန္ ့ကိုဖုန္သုတ္စားခ်င္ေသး

က်ေတာ္တို ့က်မတို ့ေခတ္မွာလည္း

က်ေတာ္တို ့က်မတို ့က……..

အေမတို ့အေဖတို ့လိုပဲ

ေပါင္မုန္ ့ကိုဖုန္သုတ္တာကို လက္မခံဘူး…..

က်ေတာ္ကေတာ့ ပန္းေစ်းခင္းထဲသြားတယ္

ေခါင္းကိုေႏွာက္သြားတာပဲ

ေက်ာက္ခဲအရည္ညစ္နည္းကိုတက္ခ်င္တယ္

လူညံေတြေတာ္ပါေစေပါ့……

အဲဒါနဲ ့

ႏွစ္(၅၀)ျပည့္ ကို အရည္ညစ္လိုက္တယ္

ဆရာၾကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မွဴိင္းထြက္လာတယ္

အဲဒါေက်ာက္ခဲအရည္ညစ္နည္းပဲ……

                                    ခ်စ္ထူး(၆။၇။၂၀၁၂)

ကမာၻမေၾကမႈ႕ျဖင္႕ ေဒါင္းမ်ိဳးဆက္

ေဒါင္းမ်ိုးဆက္နဲ့လူငယ္ေတြ

သမဂၢအေၾကာင္း သိ၇ေတာ့လဲ

ရင္နာမိတယ္

ကမာၻမေၾကဘူး သီခ်င္း ၾကားရေတာ့လည္း

ရပ္တန္႕ေနတဲ့ေသြးေတြ

ဆူပြက္လာတယ္

ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္ေရာက္တိုင္း

ဖတ္မိျပန္တယ္ သမဂၢအေၾကာင္း

နားေထာင္မိျပန္တယ္

ကမာၻမေၾကဘူးတဲ့

ၾကည့္မိျပန္တယ္

ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ

စစ္အစိုးရရဲ့

သတ္ဖ်က္မႈ႕ေတြ

သိရေတာ့လဲ

ေဒါင္းစိတ္ဓါတ္နဲ႕

ႏုနယ္ေသးတဲ့

ေဒါင္းပ်ိဳတေကာင္

ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ

အခုဆိုရင္ ရဲရင့္ မႈျဖင့္

ခြပ္တတ္လာေအာင္

ေလ့က်င့္ေနရင္း

ႏွစ္ ၅၀ ျပည့္ ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္

ေရာက္ခဲ့ျပန္ျပီ

ေဒါင္းစိတ္ဓါတ္လည္း

ပိုတိုးလာလို႕

သမဂၢ ကိုဗံုး ခြဲတဲ့သူ

စစ္အစိုးရကို

တိုက္ထုတ္ပစ္ဖို.

ခြပ္ေဒါင္းအလံကိုကုိင္ကာ

ကမၻာမေၾကဘူးသီခ်င္းဆိုျပီး

တိုက္ပြဲ၀င္ႏိုင္ဖို.

ေဒါင္းမ်ိဳးဆက္မွ

ေဒါင္းပ်ိဴမ်ားေရ။

လက္တြဲတတ္လွမ္း

ၾကိဳးပမ္းၾကစို.

                        ျမတ္နိုး

စစ္အစိုးရကိုတိုက္ဖ်က္ၾကစို႕

ေက်ာင္းသားေသြးေတြ

ဖံုးလႊမ္းခဲ့တယ္

ေနရာတိုင္းမွာ

ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္အဲဒီေန႕မွာ

ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့အေရးအခင္းနဲ့

ေသေၾကၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြေရ...

မင္းတို႕ တာ၀န္ေက်ခဲ႕ပါတယ္

ငါတို့ဖခင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္က

လြတ္လပ္ေရးရဖို႕အတြက္

မစားဘဲစြန္႕ခဲ့သူ

ငါတို႕စစ္ေခါင္းေဆာင္ဆိုသူမ်ားကေတာ႕...

မသြန္႕ဘဲစားေနၾကတဲ့

အမ်ိဳးယုတ္ေတြ

ႏိုင္ငံၾကီးမွာ

ေက်ာင္းသားေသြးေတြ

ျပည္႕လွ်ံသြားတာ

စစ္ေခြးေတြရဲ႕ယုတ္မာမႈေၾကာင္႕

ခံစားေနတဲ႕ျပည္သူေတြအတြက္

ေသြးေတြေခၽြးေတြထြက္ေနပါေစ

ယုတ္မာလြန္းတဲ့

စစ္အစိုးရကို

တိုက္ဖ်က္ပစ္ဖို႕

ခြပ္ေဒါင္းအလံကိုရိုေသ

ျပည္သူေတြကိုအေလးထားျပီး

ဒီမိုကေရစီ ၇ရွိဖို႕အတြက္

လက္တြဲ တတ္လွမ္း ၾကိဳးပမ္းသြားမယ္  

                                                            ျမတ္ႏိုး

မ်ိဳးဆက္သစ္တြက္(၇) ဂ်ဴလွိဳင္

၆၂ ကေန…. သူတို႔ သူတို႔ေတြက……..

သမိုင္းတာ၀န္ေတြကို မ်ိုးေစ့ခ်ေပးခဲ့ၾက…..

၇၄ မွာလဲ….သူတို႔ သူတို႔ေတြက…….

ေက်ြပြန္စြာ လက္ဆင့္ကမ္းထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾက…

၈၈ မွာလဲ….သူတို႔ သူတို႔ေတြက….

ပခံုးေျပာင္း  တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾက….

၉၃ မွာေတာ့…. သူတို႔ သူတို႔ေတြရဲ့……

ဦးေဆာင္လမ္းျပမွူေတြ….

တာ၀န္ယူ တာ၀န္သိတတ္မွုေတြ၊ရဲရင့္မွုေတြ….

အဓိဌာရံုျမင္ကြင္းေတြျဖစ္ေပမဲ့….

သတၱိေျပာင္ေျမာက္မွုေတြ၊ရဲရင့္မွုေတြ….

လူငယ္ေတြရဲ့အေတြးအေခၚေတြ စတဲ့….

၆၂၊၇၄၊၈၈၊ ကသူတို႔ေတြ သူတို႔ေတြရဲ့….

ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အအံုၾကီးကို

ကမၻာတည္သေရြ႔ တည္တံ့ေအာင္….

၉၃ က က်ြန္ေတာ္တို႔ က်ြန္မတို႔….

မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြက အေတြးအေခၚသစ္ေတြနဲ႔ ….

လက္ရွိ (ရ)ဂ်ဴလွိဴင္…. မ်ိဳးဆက္သစ္(ရ)ဂ်ဴလိွဳင္

အနာဂတ္ (ရ)ဂ်ဴလွိဳင္ေတြမ်ားစြာ မ်ားစြာတြက္….

သမဂၢၾကီးကို ဆက္လက္ ပခံုးေျပာင္းယူၾကစို႔

                                           စုစုစံ….

ေက်ာင္းသားသမိုင္းရိုင္းစျပဳျပီ
7.7.62 ကိုမေမ့နဲ႔ဆိုတဲ့
ေျမာင္းျမသားကိုေက်ာ္ဝင္းေရ.
လံုးဝမေမ့ရပါဘူး...
 ေက်ာင္းသားပဲ ေက်ာင္းတက္ရမွာေပါ့
ေက်ာင္းသားပဲ စည္းလံုးရမွေပ့ါ
ေက်ာင္းသားရွိရင္ သမဂၢရွိရမွာေပါ့
ေက်ာင္းသားရွိရင္ ေက်ာင္းသားမူရွိရမွာေပါ့..
 ေက်ာင္းသားသမိုင္းဟာလဲ....
ဘယ္ေတာ့မွ မရိုင္းခဲ့ဘူး
ရိုင္းေအာင္လဲ သင္ေပးမယ္သူလဲမရွိဘူး..
အခုေတာ့....  သမိုင္းဖ်က္မည္႔သူေတြ...
  သမိုင္းဖ်က္မည္႔သူေတြ...
ကိုေက်ာ္ဝင္းရဲ႕ စာတိုေလးကို
ဖ်က္မည္႔သူေတြ....
ကိုတင္ေမာင္ဦးေျပာတဲ့ စစ္ဖိနပ္ေအာက္မွာ
ဒူးေထာက္မည္႔ သူေတြေၾကာင့္..
 ေက်ာင္းသားသမိုင္းရိုင္းစျပဳလာျပီ......
                                                တင္ေမာင္ေဝ
ေမးခြန္း(သို႔) စစ္တမ္းေကာက္ျခင္း

၆၂ , 74 , ၈၈
 အေရးခင္းေတြတဲ့
ဒါေတြအားလံုးကဘာေတြလဲ??
 သိခ်င္တာေတာ့ရွိခဲ့တယ္
ဘာလို႔လုပ္တာလဲ
အေရးအခင္းေတြ ေတာ္လွန္မႈ
ဆိုတာေတြကိုေပါ့….
 ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕အလုပ္က
ေက်ာင္းတက္ရမွာလား
သပိတ္ေမွာက္ရမွာလား...?
 ေက်ာင္းသားေသြးနဲ႔ ေပတရာက
သဂၤဇာတ ျဖစ္ေနတာလား
အာဏာရွင္နဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြက
ဆန္က်င့္ဘက္ျဖစ္ေနတာလား…
 ေက်ာင္းသားေတြကိုေကာေသလမ္းေပၚ
ေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔ေနတာေကာ
ဘယ္သူလဲ?? ရဲေဘာ္တို႔ေျဖေပးပါ

                        တင္ေမာင္ေဝ(21.7.2011)

ရင္ထဲက ေမ့မရတဲ့7 July

ျပန္ေတြးၾကည့္လိုက္တိုင္း

ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြက

မေ၀းလွတဲ့အတိတ္ဆီကို

 ျပန္ေရာက္လို႔သြားတယ္………

အခ်ိန္ေတြကရပ္တန္ ့ကာမေန

ရက္ေတြလည္း ကြယ္လြန္ကာေပ်ာက္ဆုံး

စကၠန္ ့နာရီ မိနစ္အားလုံး

အရည္ေပ်ာ္ကာပ်က္သုဥ္း

လက္ခ်ဳိးကာ ေရတြက္ၾကည့္ျပန္ေတာ့

ႏွစ္ေပါင္း(၅၀)တင္းတင္း

ျပည့္ခဲ့ေလၿပီ။

အုပ္စိုးသူယုတ္မာရက္စက္

အာဏာ႐ူးတဲ့လူတစုေၾကာင့္

သမိုင္းတြင္တဲ့ ဒီအေဆာက္အဦး

`၀ုန္း´ကနဲ ေပါက္ကြဲသံနဲ႔အတူ

အပိုင္းအစမ်ား ေလထဲသို႔လြင့္စင္ကာ

ေျမျပင္ေပၚမွၿပိဳလဲခဲ့ၿပီး

ကြယ္ေပ်ာက္သြားရေလၿပီ……………

စကားလုံးေတြက ရင့္သီးလွေပမယ့္

စိတ္ခံစားခ်က္ေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့

ေက်ာင္းသားတေယာက္ရဲ႕ ရင္ဘတ္အထဲမွာ

ရက္စက္မႈအေပါင္း သရဖူေဆာင္းခဲ့တဲ့

မိစၧာဘီလူး ေဖာက္ျပန္တဲ့အာဏာ႐ူးေတြကို

ေမ့ေပ်ာက္ဖို႔ရာ

ဘယ္ကဲ့သို႔စြမ္းေဆာင္ရမည္နည္း ။

ထာ၀စဥ္ႏုပ်ဳိေနမယ့္ တကသႏွင့္အတူ

ဇေကာေလာက္မွ ေဇာက္မနက္တဲ့

ေဖာက္ျပန္သူ အာဏာ႐ူးမ်ားသတ္ျဖတ္မႈေၾကာင့္

က်ဆုံးသြားတဲ့ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြအတြက္

လဇူလိုင္ 7ကိုေရာက္တိုင္း

လြမ္းသူပန္းေခြ အႀကိမ္ႀကိမ္ခ်ကာ

ငိုးေႂကြးရင္း ဟစ္ေၾကြးမိသည္က

တကသအေဆာက္အဦး အျမန္ဆံုးေပၚထြက္လာပါေစ……..

စစ္အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ အာဏာရွင္အေမြအႏွစ္

အျမစ္ျပတ္ က်ဆံုးေစရမည္….ေပ်ာက္ကြယ္ေစရမည္……

အျမစ္ျပတ္ က်ဆံုးေစရမည္….ေပ်ာက္ကြယ္ေစရမည္……

အျမစ္ျပတ္ က်ဆံုးေစရမည္….ေပ်ာက္ကြယ္ေစရမည္…..

ေရရြတ္ရင္း.....။

                                                     တူေတာ္ေမာင္

ဆိုရွယ္လစ္ ဆိုတာ....

ဆိုရွယ္လစ္စနစ္သည္ ၂၀ ရာစု၏ မဟာဝါဒ၊ မဟာဘဝႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္က ျပည္သူေတြကို မည္သည့္ ကတိမ်ား ေပးခဲ့သနည္း။ ခ်မ္းသာရမည္၊ ညီမွ်ရမည္၊ ဆင္းရဲျခင္း ကင္းရမည္၊ ဒုကၡေတြ ကင္းေဝးရမည္၊ ဖိႏွိပ္မႈေတြ ကင္းရမည္ စသည္ျဖင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားၾကားတြင္ ျပည္သူေတြက ဘဝသစ္တစ္ခုကို ေမွ်ာ္မွန္းရင္း စိတ္ကူးေတြ ယဥ္ခဲ့ၾကသည္။ အျခားဘာကိုမွ် နားမေယာင္ ခ်င္ေနပါေစ၊ ‘သာတူညီမွ်’ ဆိုသည့္ စကားသည္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ အေပးနိုင္ဆံုး စကားလံုးေလးတစ္လံုး ျဖစ္ မည္ထင္သည္။

          ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ အစတြင္ လူေတြက အရင္းအႏွီး စုေဆာင္း၊ ဘံုဝါဒကို တည္ေဆာက္ကာ အခက္အခဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ရင္ဆိုင္ရင္း ေအာင္ျမင္မႈေလးေတြ ရရွိခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဗဟိုဦးစီး ခ်ဳပ္ကိုင္မႈစနစ္က ႀကီးစိုးလာသည့္အခါ ေအာက္ေျခႏွင့္ ကင္းကြာၿပီး က်ဆံုးခန္းမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္လာရသည္။ အစပိုင္းတြင္ ရရွိခဲ့ သည့္ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားသည္ အစိုးရ ၾကားဝင္လိုက္မွ ပ်က္စီးရကိန္း ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။ မက္လံုးေပးထားသည့္ အသားတံုးႀကီးသည္ စားရမွာလည္း သဲတရွပ္ရွပ္၊ ပစ္ရမွာလည္း အဆီႏွင့္ဝင္းဝင္း ျဖစ္လာရသည္။ ေရရွည္ က်င့္သံုးၾကည့္လိုက္မွ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္သည္ နိုင္လိုမင္းထက္ ျပဳက်င့္မႈမ်ား၊ မလြတ္လပ္မႈမ်ား၊ ခ်ဳပ္ကိုင္မႈမ်ား၊ အလုပ္မျဖစ္မႈမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္လာရသည္။

          ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ အေျခခံ သေဘာတရားသည္ ပိရမစ္ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈကို မူလက အေျခခံသည္။ ထိုသေဘာတရားကလည္း မေအာင္ျမင္ခဲ့ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ စကတည္းက မွားေနေသာေၾကာင့္ဟု ေထာက္ျပၾကသည္။ အလားတူ ျပည္သူပိုင္ ျပဳလုပ္ျခင္းျဖင့္ ကုစားၾကေသာ္လည္း ေပ်ာ့ကြက္ အားနည္းခ်က္ ေတြ မ်ားသျဖင့္ အနာႏွင့္ေဆး တည့္ေအာင္ မေပးနိုင္ေသးပဲ နာတာရွည္ ျဖစ္လာရသည္။ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ မေအာင္ျမင္ရျခင္းသည္ တရားေသ သေဘာတရားမ်ားကို ဆုပ္ကိုင္လြန္းျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ လူ႔သေဘာ ႏွင့္ လူ႔မေနာသည္ ရပ္တန္႔ေနသည့္အသြင္ မေဆာင္ေၾကာင္း ဆိုရွယ္လစ္ဝါဒီေတြက မျမင္နိုင္ျခင္းသည္ က်ဆံုးခန္းသို႔ ဖန္လာေစသည့္ အေၾကာင္းတရားမ်ား ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။ ကမၻာတြင္ ဤစနစ္က်င့္သံုးသည့္ နိုင္ငံမ်ားအတြင္း က်ဆံုးရျခင္းသည္ ‘လူေတြကို မက္လံုး ေကာင္းေကာင္း မည္သို႔ ေပးသင့္ေၾကာင္းကို နားမလည္ၾကေသာေၾကာင့္’ ဟူ၍လည္း သံုးသပ္ၾကသည္။

          အရင္းရွင္စီးပြားေရးစနစ္တြင္ ‘မက္လံုး’ သည္ အဓိက က်င့္သံုးရသည့္ သေဘာတရား ျဖစ္သည္။ ေစ်းႏႈန္းတန္ဖိုး၊ အရံႈး အျမတ္၊ ပုဂၢလိက ပိုင္ဆိုင္ခြင့္၊ ေရာင္းသူ ဝယ္သူ သေဘာတူလွ်င္ အျပန္အလွန္ လြတ္လပ္စြာ လုပ္ကိုင္ခြင့္ စသည့္ တိုက္ရိုက္ စီးပြား ကုန္သြယ္ခြင့္တို႔သည္ အရင္းရွင္စနစ္၏ မက္လံုးမ်ား ျဖစ္သည္။

          ဆိုရွယ္လစ္စနစ္တြင္ မက္လံုးသည္ သာမန္မွ်သာ ျဖစ္သည္။ ဗဟိုဦးစီး ခ်ဳပ္ကိုင္မႈျဖင့္ ေစ်းကြက္ စီးပြားေရးစနစ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားသျဖင့္ ေစ်းကြက္တန္ဖိုးႏွင့္ အက်ဳိးအျမတ္မ်ား ေပ်ာက္ကြယ္ေနရသည္။ နိုင္ငံေတာ္က ပုဂၢလိက ပိုင္ဆိုင္မႈကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားၿပီး အရာရာတြင္ နိုင္ငံေတာ္ပိုင္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ စီးပြားေရး လုပ္ေဆာင္နိုင္မႈကို တိုက္ရိုက္ သက္ေရာက္နိုင္စြမ္း မရွိေပ။ မက္လံုးေပးမႈကို မလိုအပ္ဟု ထင္ျခင္း၊ လူ႔သေဘာ လူ႔သဘာဝကို လ်စ္လ်ဴရႈခဲ့ျခင္းတို႔သည္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ က်ဆံုးခဲ့ရျခင္း၏ အေျခခံ အေၾကာင္းတရားမ်ား ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။

          လက္ရွိ အေနအထားတြင္ မာ့က္စ္ဝါဒီေတြကလည္း ကမၻာ့နိုင္ငံ အႏွံ႔အျပား၌ သူတို႔ က်ဆံုးခန္း ေရာက္ ေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းကို လက္ခံၾကပါသည္။ လက္ေတြ႔မဆန္သည့္ သေဘာတရားေၾကာင့္ က်ဆံုးရေၾကာင္း သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ ဝန္ခံခဲ့ၾကသည္။ စစ္မွန္သည့္ ဆိုရွယ္လစ္ဝါဒကို မက်င့္သံုးနိုင္ျခင္းေၾကာင့္ဟု ေဝဖန္ ေျပာဆိုၾက သည္။ စစ္မွန္သည့္ ဆိုရွယ္လစ္သေဘာတရားကို မာ့က္စ္က သေဘာတရားႏွင့္ လက္ေတြ႔ ေပါင္းစပ္ က်င့္သံုး ရန္ လမ္းၫႊန္ေပးခဲ့ၿပီးသား ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႔ဘဝတြင္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ၾကရာ၌ ကိုယ္လိုရာ ဆြဲၿပီး အေကာင္အထည္ ေဖာ္ၾကေသာေၾကာင့္ အရင္းရွင္စနစ္ကို လႊမ္းမိုးနိုင္ရမည္ ဟူ၍ ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ရာမွ အရင္းရွင္စနစ္ ေက်ာက္ေဆာင္ကို ေခါင္းႏွင့္ သြားတိုက္သလို ျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။

          မျပည့္ဝသည့္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ျဖင့္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကရာတြင္ စီးပြားေရးသာ မဟုတ္၊ နိုင္ငံေရး အရလည္း က်ဆံုးမႈေတြ မ်ားလွသည္။ နိုင္ငံေရးစနစ္မ်ားျဖစ္သည့္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္၊ အရင္းရွင္စနစ္၊ ဖက္ဆစ္ စနစ္၊ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ စသည္တို႔တြင္ သူ႔စနစ္ႏွင့္သူ ခိုင္မာသည့္ မူဝါဒ သေဘာတရား၊ လမ္းစဥ္ႏွင့္ က်င့္သံုးမႈ မ်ား ရွိၿပီးသား ျဖစ္သည္။

          ထိုဝါဒ သေဘာတရားမ်ားကို လိုက္နာ က်င့္သံုးသည္ ဆိုရာတြင္ အတိုင္းအတာတစ္ခုအတြင္း ကန္႔သတ္ခ်က္ တစ္စံုတစ္ရာႏွင့္ ရင္ဆိုင္ၾကရသည္။ လူေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ မူေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ သယံဇာတ ရင္းျမစ္မ်ားေၾကာင့္ လည္းေကာင္း မတူညီသည့္ ခံယူက်င့္သံုးမႈမ်ား ျဖစ္နိုင္ပါသည္။ သယံဇာတ ရွားပါးသည့္ နိုင္ငံမ်ား၊ ဆင္းရဲသည့္ နိုင္ငံမ်ားတြင္ စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ရန္ မက္လံုး မည္သို႔ ေပးနိုင္မည္ နည္း။ သို႔ျဖစ္ရာ ႏွစ္ပိုင္း တစ္ပိုင္း ဆိုရွယ္လစ္၊ သံုးပိုင္း တစ္ပိုင္း အရင္းရွင္စနစ္မ်ားကို က်င့္သံုးလာၾကရေတာ့ သည္။ တင္းျပည့္ က်ပ္ျပည့္ မရသည္ခ်င္းအတူတူ အရင္းရွင္စနစ္က စီးပြားေရးထြက္ေပါက္ကို အျမန္ဆံုး ရွာေပးနိုင္သည့္အတြက္လည္း အရင္းရွင္စနစ္ ဆက္လက္ ေအာင္ပြဲခံေနရသည္ဟု ဆိုနိုင္သည္။

          အရင္းရွင္စနစ္ ေအာင္ပြဲခံနိုင္ျခင္းသည္ ေအာက္ပါတို႔အေပၚတြင္ အေျခခံေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

၁။  ေစ်းႏႈန္း၊ ေစ်းကြက္တြန္းအားျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ျခင္း၊

၂။  အရံႈးအျမတ္ကို တြက္ခ်က္နိုင္ျခင္း၊

၃။  ပုဂၢလိက ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ တို႔ ျဖစ္သည္။

          ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ က်ဆံုးရျခင္းသည္ အထက္ပါအတိုင္း မက္လံုးအျဖစ္ မက်င့္သံုးနိုင္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ သည္။

          ေစ်းႏႈန္း ဆိုသည့္ မက္လံုး မရွိလွ်င္ အရံႈးအျမတ္ မတြက္နိုင္၊ အရံႈးအျမတ္ မရွိလွ်င္ ပုဂၢလိက ပိုင္ဆိုင္ ခြင့္လည္း မရွိနိုင္ေပ။ ထိုအက်ဳိးတရား မက္လံုး မရွိသည့္ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရးစနစ္သည္လည္း ထင္တိုင္း ခရီးမေပါက္၊ ျမင္တိုင္း မၿပီးေျမာက္ခဲ့ေပ။ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရးစနစ္ေအာက္တြင္ အေရးပါသည့္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းသည္ မထြန္းကားသျဖင့္ ျပည္သူတို႔ကို မက္လံုးတစ္ခု အေနျဖင့္ ဆြဲေဆာင္နိုင္စြမ္းလည္း မရွိခဲ့ေပ။

          မည္သည့္နိုင္ငံတြင္မဆို တစ္ဖက္က လစ္ဟာခ်က္မ်ားကို တစ္ဖက္မွ သဘာဝရင္းျမစ္မ်ားျဖင့္ အစားထိုးကာ ထိန္းေလ့ရွိၾကသည္။ ဥပမာ ရုရွားနိုင္ငံသည္ သဘာဝရင္းျမစ္ အႂကြယ္ဝဆံုး နိုင္ငံႀကီး တစ္နိုင္ငံ ျဖစ္သည္။ ေရနံ၊ သဘာဝဓာတ္ေငြ႔၊ စိန္၊ ေရႊတို႔သည္ သံုးမကုန္ေအာင္ ေပါႂကြယ္လွသည္။ စိုက္ပ်ဳိးေျမလည္း အလံုအေလာက္ ရွိသည္။ လယ္ယာ၊ ေခ်ာင္းေျမာင္း၊ သစ္ေတာ၊ ေရတြင္း ေရကန္ ေပါႂကြယ္လွေသာ္လည္း ရုရွားသည္ ထင္သေလာက္ မခ်မ္းသာ။ သဘာဝအရင္းအျမစ္မ်ား မည္မွ်ေပါမ်ားသည္ ဆိုေစ အမွန္တကယ္ မူလရင္းျမစ္သည္ လူသားရင္းျမစ္ ျဖစ္သည္။

          ျပည္သူကို ျမွင့္တင္ျခင္းသည္ သဘာဝတရားကို ျမွင့္တင္ေပးျခင္းျဖစ္ၿပီး ပိတ္ပင္ျခင္းသည္ စိတ္ဓာတ္ အရေရာ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကိုပါ ပိတ္ပင္ တားဆီးရာ ေရာက္သည္ဟု ဆိုရွယ္လစ္စနစ္က မျမင္ဘဲ အရာရာတြင္ စီမံကိန္းမ်ား ခ်မွတ္ၿပီး လြတ္လပ္စြာ အေကာင္အထည္ မေဖာ္နိုင္သည့္မူေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္ တိုးတက္မႈမ်ားႏွင့္ အလွမ္းကြာေဝးေနရသည္။ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ က်ဆံုးရျခင္းသည္ လူတို႔၏ စိတ္ဓာတ္ကို သတ္ပစ္တတ္သည့္ ဉာဥ္ဆိုးမ်ားေၾကာင့္ဟု ဆိုသည္။

          စီးပြားေရးစနစ္သည္ ဗဟိုဦးစီးခ်ဳပ္ကိုင္မႈမွသည္ လြတ္လပ္ေသာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္၊ အရင္းရွင္ စီးပြားေရးစနစ္၊ ဒီမိုကေရစီသို႔ အဆင့္ဆင့္ ကူးေျပာင္း ေတာင္းဆိုလာၾကသည္။ အေမရိကန္ကို အသြင္ကူး ေျပာင္းေရးအတြက္ စံအျဖစ္ နိုင္ငံတိုင္း ရႈျမင္သံုးသပ္လာၾကသည္။ အေမရိကန္ဆိုသည့္ နိုင္ငံကလည္း ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀ ခန္႔ ကန္႔သတ္ထားသည့္ အစိုးရေအာက္တြင္ ပြင္းလင္းသည့္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ကို က်င့္သံုးသျဖင့္ တိုးတက္မႈအရွိန္မက်သည့္ စံျပနိုင္ငံ ျဖစ္ေနသည္။ ‘လြတ္လပ္ျခင္း’ ႏွင့္ ‘လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရွိျခင္း’ တို႔သည္ ထြက္ေပါက္လားဟု လူတိုင္း စိတ္ဝင္စားလာၾကသည္။

          နိုင္ငံႏွင့္ ျပည္သူတို႔ကို ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ျဖင့္ လမ္းဖြင့္ေပးရန္၊ လြတ္လပ္ျခင္းႏွင့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ အတြက္ ဒီမိုကေရစီကို ေဖာ္ေဆာင္ေပးရန္ ဆိုသည္မွာ လူတိုင္း၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား၊ နိုင္ငံအစိုးရတို႔၏ တာဝန္ဝတၱရားမ်ား ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။ ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈသည္ ျပည္သူတို႔ ခ်မ္းသာမႈ မဟုတ္၊ အစိုးရ လက္တစ္ဆုပ္စာ ခ်မ္းသာမႈသာ ျဖစ္သည္ဟု အေတြးအျမင္ေတြ ထုတ္ေဖာ္လာၾကသည္။

          ဆိုရွယ္လစ္စနစ္က ျပည္သူမ်ားအား ‘လြတ္လပ္မႈ နည္းနည္းေလး အဆံုးရံႈးခံလိုက္ပါ၊ ငါတို႔က လံုျခံဳမႈ ေပးပါမည္’ ဟု အာမခံထားသည္။ သို႔ေသာ္ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ‘ေပးကားေပး၏ မရ၊ ေကၽြးကားေကၽြး၏ မဝ’ ျဖစ္လာသည့္အခါတြင္ ျပည္သူေတြက သံသယ ျဖစ္လာၾကသည္။ သံသယသည္ လြတ္လပ္မႈေရာ၊ လံုျခံဳမႈကိုပါ ဆံုးရံႈးေစေတာ့သည္။

          ဆိုရွယ္လစ္စနစ္တြင္ ေဆးဝါးကုသပိုင္ခြင့္၊ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရး၊ လူမႈဖူလံုေရး၊ သာတူညီမွ် လုပ္ခ စသည္ျဖင့္ မက္လံုးမ်ားရွိေသာ္လည္း ‘အေပၚယံ ေရႊမႈန္ႀကဲ၊ အတြင္းက ေနာက္ေခ်းခံ’ ဆိုသလိုမ်ဳိး ျဖစ္ေနသည္ ကမ်ားသည္။ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ က်ဆံုးရျခင္းသည္ အေပၚယံကိုသာ ၾကည့္ၿပီး အတြင္းကို မရႈျမင္နိုင္ၾကသျဖင့္၊ ရႈျမင္ခြင့္ မရေစရန္ ဖံုးကြယ္ထားတတ္ၾကသျဖင့္ က်ဆံုးခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္ ဟူ၍လည္း ဆိုနိုင္သည္။ ျပည္သူကို မည္သို႔ မက္လံုးေပးၿပီး ဆြဲေဆာင္ရမည္ကို လ်စ္လ်ဴရႈကာ ‘မဟာလိမ္လည္မႈမ်ား’ ေအာက္တြင္ စီမံကိန္းမ်ားကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ၿပီးရင္း ေဖာ္ကာ ႏွစ္တို၊ ႏွစ္ရွည္မ်ားျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ ဆိုရွယ္လစ္ စနစ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမည္ေလာဟု ေစာေၾကာစရာရွိသည္။ ကမၻာေျမမွ လံုးဝ ကြယ္ေပ်ာက္သြားရန္ကား မျဖစ္နိုင္ေသးေပ။

          ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသည္ျဖစ္ေစ၊ မခ်ဳပ္ၿငိမ္းသည္ျဖစ္ေစ လြတ္လပ္ခြင့္ႏွင့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္တို႔ကို လူသားတိုင္း ခံစားခြင့္ရရွိေရးသည္ အေရးအႀကီးဆံုး ျဖစ္သည္။ သမိုင္းတြင္ လြတ္လပ္စြာအသက္ရွဴခြင့္ရသည့္ ကမၻာႏွင့္ ပိတ္ေလွာင္ခံထားရသည့္ကမၻာတို႔အေပၚ ျပည္သူတို႔ သံုးသပ္ ဆံုးျဖတ္နိုင္ၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ အရင္းရွင္ စနစ္ တိုးတက္ရျခင္းသည္ ျပည္သူတို႔စိတ္ဓာတ္ကိုဖြင့္ေပးၿပီး လုပ္ပိုင္ခြင့္ အျပည့္အဝ ေပးလိုက္ျခင္းျဖင့္ လူသားထံမွ ျပန္လည္ရယူခံစားျခင္း ျဖစ္သည္။ ေခၽြတာမွ ျဖစ္မည္၊ အလုပ္လုပ္မွ ျဖစ္မည္၊ ကၽြမ္းက်င္မွ ျဖစ္မည္ ဆိုသည့္ အသိမ်ားျဖင့္ အရင္းရွင္စနစ္က ဓနအင္အားကို ရွာေဖြစုေဆာင္းသည္။ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္က လုပ္လုပ္ မလုပ္လုပ္ ထမင္းတစ္လုတ္ကို ရွာေဖြေကၽြးရမွာ အစိုးရအလုပ္ဟု ယူဆေနသျဖင့္ ျပည္သူေတြ ငုတ္တုတ္ ျဖစ္ေနၾကရသည္။

          ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ႏွင့္ အရင္းရွင္စနစ္တို႔ ကြာျခားခ်က္မွာ အရင္းရွင္စနစ္က ဆက္လက္ အလုပ္ျဖစ္ေနၿပီး ဆိုရွယ္လစ္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ကြယ္ေပ်ာက္ကုန္ျခင္း ျဖစ္သည္။

တင္ၫြန္႔

ဒီမိုကေရစီနိုင္ငံေတာ္ ဒီမိုကေရစီနိုင္ငံသား

အရင္းရွင္စနစ္ ဆိုတာ.......

အရင္းရွင္စနစ္ကို တကယ္က်င့္သံုးခ်င္ရင္ သနားတာတခုတည္းကို ၾကည့္ေနလို႔ မရတာေတြရွိတယ္။  ဥပမာ လူငါးေယာက္ရွိတဲ့ ဌာနအုပ္စုတခုမွာ လူတေယာက္က အေခ်ာင္ခိုတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ က်န္တဲ့သူေတြကို လိုက္မမီဘဲ အလုပ္မၿပီး ဘူးဆိုပါေတာ့။
က်န္တဲ့ လူေလးေယာက္က ပိုအလုပ္လုပ္ရေတာ႔မယ္။ မလုပ္ရင္ အလုပ္မၿပီးရင္ အားလံုးအလုပ္ ျပဳတ္ၾကမွာကိုး။ ၾကာေတာ့လည္း က်န္တဲ့သူေတြပါ စိတ္ဓာတ္က်ဆင္း လာႏိုင္တယ္။ ဒီေတာ့ အလုပ္မတြင္တဲ့သူကို ျဖဳတ္ျပစ္ရမွာပဲ။ Individualism ဆိုတာဒါပဲ။ လူတိုင္း ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ္တာဝန္ ယူၾကရမွာပဲ။
ထိုနည္းတူစြာပဲ တိုင္းျပည္နဲ႔ ဆိုင္တဲ႔ မက္က႐ို စီးပြားေရးမွာလည္း ျပႆနာျဖစ္ရင္ ပိုေနတာေတြကို ေလ်ာ႔ခ်၊ ၿခိဳးၿခံ
ၾက၊ ၿပီးရင္တခါျပန္ထ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားၿပီး နလန္ထူလာၾကၿပီး စီးပြးေရး က်န္းမာလာေတာ့ ထေျပးၾကျပန္တာေပါ့။ သဘာဝေတာမီးေလာင္ သလိုေပါ့။ ေျခာက္ေနတဲ့ ရြက္အိုသစ္ပင္အိုေတြ ေလာင္ၿပီးသြားရင္၊ ရြက္ႏုေတြ ေပါက္လာၿပီး သစ္စိမ္းေတြနဲ႔ ႏုပ်ိဳလန္းဆန္းတဲ့ သစ္ေတာတခု ျပန္ေပၚလာသလိုပဲေပါ့။
ေရာနယ္ရီဂင္ လက္ထက္မွာ အေဆာက္အဦး Real Estate Boom ပူေဖါင္းလို တရွိန္ထိုး တိုးတက္မႈ (Boom)
ျဖစ္တယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာ သမဝါယမလို အေသးစား ေငြေခ်းဌာန Savings and Loans ေတြ Boom ျဖစ္တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း Boom ျဖစ္ေတာ႔ အလြန္အကၽြံေတြ၊ ျပဳန္းတီးမႈေတြ ပါလာတာေပါ့။ Boom ျဖစ္ရင္ ပူေဖါင္းကြဲသလို Bust ဆိုတာ လာတာပဲ။ သမၼတ ရီကင္ၿပီးေတာ့ ပထမ ေဂ်ာ႔ဘုရ္ွ (၄၁) က သမၼတျဖစ္ေတာ့ ရီပတ္ဘလီကင္ ဆိုေတာ့ အရင္းရွင္ဆန္ဆန္ ေငြေခ်းဌာနေတြကို ကိုင္တြယ္တာေပါ႔။
Resolution Trust Corporation (RTC) ဆိုၿပီး ကြန္ကရက္က ေငြမတည္ၿပီး ေထာင္ေပးလိုက္တယ္။ အေသးစိပ္ ကေတာ႔ အေတာ္ ႐ႈပ္ေထြးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ မွန္မွန္ကန္ကန္လုပ္ၿပီး ရပ္တည္ႏိုင္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြကို ထားခဲ့တယ္။ မႏုိင္မနင္း ျပႆနာတက္ေနတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြကို ေရြးၿပီး ဘဏ္ၾကီးေတြကို
ေရာင္းပစ္လိုက္တယ္။ အစိုးရက အစိုးရ အာဏာနဲ႔ မေကာင္းသူပယ္၊ ေကာင္းသူကယ္ လုပ္ပစ္လိုက္တာပဲ။ အဲရီဇိုးနားျပည္နယ္က နာမည္ေက်ာ္ ကီးတင္ (Keating) ဆိုရင္ ေထာင္က်သြားတယ္။ ဒီက႑မွာရွိေနတဲ့ သူေတြ ကေတာ့ (ငရဲ) ေပါ႔။ အလုပ္ျပဳတ္သူျပဳတ္၊ ဘဝပ်က္သူပ်က္ၾကေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက ဒီလို မလုပ္ရင္လည္း တျခားစီးပြားေရး က႑ေတြကို ကူးစက္ေတာ့မွာကိုး။ ၿပီးေတာ့ (RTC) ကိုဖ်က္ၿပီး တျခား အစိုးရဌာနက ဆက္တာဝန္ ယူသြားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကလင္တန္တက္ကာစမွာ  စီးပြားေရးျပန္ ဦးေမာ႔လာတာ။
အေဆာက္အဦး က႑ (Real Estate) မွာလည္း Bust ျဖစ္ေတာ့ ေစ်းေတြက်။ ေဆာက္လုပ္သူေတြ ဒုကၡေရာက္၊ ဘဏ္ေတြ အက်ပ္အတည္း ျဖစ္ၾကေပါ့၊ ထံုးစံအတိုင္း ဗဟိုဘဏ္က အတိုးေလ်ာ့၊ အစိုးရက အခြန္ေလ်ာ့ၿပီး ေစ်းကြက္ မွာ ေငြလည္ပတ္မႈ Liquidity ရွိေအာင္ အစိုးရက ဝင္ထိန္းေပးၿပီး ေစ်းကြက္ကပဲ အပိုအလွ်ံေတြကို ရွင္းထုတ္ၿပီး တခါရြက္သစ္ေတြေပါက္၊ ရြက္ေဟာင္းေတြေႂကြေပါ႔။ ဒီဒုကၡ ပင္လယ္ထဲမွာ နဖူးကြဲသူကြဲ၊ ထိပ္ေပါက္သူေပါက္ေပါ႔။
မရက္စက္ရင္ ဘာျဖစ္မွာလဲ
အေမရိကားမွာ အေဆာက္အဦး တိုးပြားမႈ Real Estate Boom ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ ၁၉၈ဝ ခုႏွစ္ေတြမွာ ဂ်ပန္မွာလည္း အေဆာက္အဦတိုးပြားမႈ Real Estate Boom ျဖစ္တယ္။ ဂ်ပန္စနစ္က အျပင္လူ မဝင္ရေအာင္ အခ်င္းခ်င္းရဲ႕စေတာ႔ (Stocks) ေတြကို ပို္င္ဆိုင္ထားၾကတယ္။ Cross Ownership လို႔ ေခၚပါတယ္။ အာရွသားေတြရဲ႕ အက်င့္အရ  အားနာတာ ၊ မ်က္ႏွာနာတာ ပါတယ္။ ဂ်ပန္စနစ္က ဘဏ္ကိုမီွၿပီး အုပ္စုလိုက္ တည္ေဆာက္ၾကတယ္။

ျပည္သူေတြေတာင္းဆိုေနေသာ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ဆိုတာ..

ယေန႔ကမၻာႀကီးတြင္ လြန္ခဲ့ေသာရာစုႏွစ္မ်ားစြာက က်င့္သုံးခဲ့ေသာ ပေဒသရာဇ္ စနစ္မ်ား ေမွးမွိန္ ေပ်ာက္ကြယ္ ၿပီးေနာက္ ျပည္သူအမ်ားစုက အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ ဒီမိုေရစီ စနစ္က်င့္သုံးေသာႏုိင္ငံမ်ားအျဖစ္တျဖည္းျဖည္းေျပာင္းလဲ က်င့္သုံးမႈမ်ားတုိးတက္မ်ားျပား လာျခင္းႏွင့္အတူ ယင္းဒီမုိေရစီစနစ္(သို႔မဟုတ္) ဒီမိုကေရစီ ေ၀ါဟာရ စကားလုံး သည္ ျပည္သူလူထုအၾကားအသုံးမ်ားေသာစကား လုံးမ်ားအျဖစ္ လူသိမ်ားထင္ေပၚလာခဲ့သည္။

ကမၻာႀကီးတြင္ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပေဒသရာဇ္စနစ္မ်ား လႊမ္းၿခဳံႀကီးစိုးခဲ့ၿပီးေနာက္ ဒီမုိကေရစီစနစ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ စနစ္၊ ဆုိရွယ္လစ္စနစ္ စသည့္၀ါဒစနစ္မ်ား လူသိမ်ားထင္ရွားလာၿပီး ယေန႔ေခတ္တြင္ ဒီမုိကေရစီစနစ္ သည္ အက်ယ္ျပန္႔ဆုံးေသာ စနစ္ျဖစ္လာကာ ဒီမုိကေရစီစနစ္ဆီသို႔ ဦးတည္ေနေသာႏုိင္ငံမ်ား၊ ေျခလွမ္းျပင္ဆင္ ေန ေသာႏိုင္ငံမ်ားသည္ပင္ရွိလာၿပီျဖစ္ရာ ျမန္မာႏုိုင္ငံသည္ပင္ စည္းကမ္းျပည့္၀ေသာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ဆီသို႔ ဦးတည္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနေသာႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံအျဖစ္ ပါ၀င္ေန ေပသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံသည္လည္း ေရွးယခင္ရာစုႏွစ္မ်ားက သက္ဦးဆံပိုင္ပေဒသရာဇ္စနစ္မ်ား ျဖန္႔ၾကက္ႀကီးစိုးခဲ့ၿပီးေနာက္ ၁၈၈၅ခုႏွစ္ တြင္အဂၤလိပ္လက္ေအာက္သို႔က်ေရာက္ခဲ့ၿပီး ကိုလိုနီစနစ္ေအာက္ေရာက္ရွိခဲ့ရသည္။ ၁၉၄၈ အဂၤလိပ္ ေခတ္ လြတ္လပ္ေရး ရရွိခဲ့ၿပီးေနာက္ ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီစနစ္ကို ေျပာင္းလဲက်င့္သုံးခဲ့ေသာ္လည္း ပီျပင္ေသာ၊ ခုိင္မာေသာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံအျဖစ္ ပီျပင္ စြာေဖာ္ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ျခင္းမရွိဘဲေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း ဒီမုိကေရစီဆိုေသာေ၀ါဟာရကို ျပည္သူမ်ားပိုမုိ သိရွိလာၿပီးေနာက္ ယေန႔ႏုိင္ငံေတာ္ အစိုးရ လက္ထက္တြင္ အမ်ားျပည္သူက လက္ခံက်င့္သုံးသည့္ စည္းကမ္းျပည့္၀ေသာ ဒီမုိကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္ သို႔ ေျပာင္းလဲရန္ ေျခဦးျပင္ဆင္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ယင္းအတြက္ေၾကာင့္ ဒီမုိကေရစီစနစ္(သို႔မဟုတ္) ဒီမုိကေရစီ၀ါဒကို ျပည္သူမ်ားအေနျဖင့္ ပိုမုိသိရွိရန္ လိုအပ္လာေပၿပီျဖစ္သည္။

ဒီမိုကေရစီစနစ္သည္ ဂရိႏိုင္ငံမွစတင္ ေမြးဖြားေပၚေပါက္လာၿပီး ဂရိလို Demo Kratia ဟု ေခၚဆုိၿပီး Demo သည္ (People) ျပည္သူ Kratos သည္ (Rule or Power) စည္းမ်ဥ္းဥပေဒ (သို႔မဟုတ္) အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာဟု အဓိပၸာယ္ သတ္မွတ္ႏုိင္ၿပီး ျပည္သူက အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္း၊ ျပည္သူ႔အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ျပည္သူ႔အစိုးရဟုေခၚဆိုႏုိင္သည္။ မည္သည့္ကိစၥမဆုိ အမ်ားႏွင့္သက္ဆုိင္ေသာကိစၥျဖစ္ သည္ကိုလည္းေကာင္း၊ယင္းကိစၥမ်ဳိးကို မည္သုိ႔ေဆာင္ရြက္ ထိုက္သည္ကိုလည္းေကာင္း အဆုံးအျဖတ္ျပဳႏုိင္ေသာလုပ္ပိုင္ခြင့္သည္ ျပည္သူအားလုံး၌ တည္ရွိေနသျဖင့္ ျပည္သူလူထုကသာလွ်င္ ျပည္သူလူထုကို အစုိးရေသာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ပင္ျဖစ္သည္။ ဒီမိုကေရစီစနစ္သည္ ေရွးဂရိႏုိင္ငံေရးႏွင့္ အေတြးအေခၚပညာရပ္မွ စတင္ေပါက္ဖြားလာခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ “Democracy is the Gover-nment of the people, by the people and for the people” ဒီမိုကေရစီသည္ ျပည္သူက အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းျဖစ္ၿပီး ျပည္သူက ျပည္သူကို အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းဟု ေအပရာဟင္လင္ကြန္းကဆိုခဲ့တာ။

ပူးတြဲထုတ္ျပန္ခ်က္

လူေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ ျမန္မာနိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားမ်ားတပ္ဦး၊ ဗမာနိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ တို႔မွ ေပါင္းစု၍ ဇူလုိင္၇ ရက္ေန႔ နွစ္(၅၀)ျပည္႔အတြက္ ေၾကညာခ်က္ထုတ္ျပန္ 7July_joint_statement_2012